Luty – Otwartość

250 lat temu zakonnicy nazwali ją Drogą do Wieczności. Obramowana zielenią wodna promenada otwierała się na wody Zatoki Gdańskiej, zdając się prowadzić prosto do nich. Tak, w tej metaforze woda jest drogą.

Oliwa była wtedy małą podgdańską miejscowością, a przyklasztorny ogród nabierał pod kuratelą opata Jacka Rybińskiego kształtów znanych nam obecnie. Choć ogrodowy staw zdawał się zlewać z morską tonią, to z tej odległości nie można było zobaczyć statków sunących morskim szlakiem do gdańskiego portu. 

Mąż Olgi jest informatykiem, ona sama wprawną copywriterką. Choroba synka zmusiła ich do ucieczki przed warszawskim smogiem w miejsce, gdzie można swobodnie oddychać. Wybrali Gdańsk. Olga zakochała się w zimowych porankach na plaży. „Gdy stoisz na granicy pomiędzy piaskiem a wodą, jesteś tylko ty i morze. Nigdzie indziej nie doświadczyłam uczucia tak dojmującego odosobnienia i tak silnego połączenia ze światem”. 

Przyzwyczailiśmy się do morza tak bardzo, że często już nie zauważamy, jak ogromny ma na nas wpływ. Jest tu obok, groźne i pociągające, pełne obietnic i zagrożeń. Odsłania odległy horyzont i obiecuje więcej. Pozwala nam zanurzyć się w głąb siebie i otwiera na nowe. 

Tak tu przecież było zawsze. Przez miasto, stojące jak brama między polskimi ziemiami a morzem, przepływał nurt tysięcy ludzi i tysięcy idei. W tyglu zróżnicowanych poglądów, odłamów religijnych i sprzecznych interesów formowały się osobowości niebanalne, świadome własnej tożsamości i otwarte na świat. Studia na zagranicznych uczelniach, kontakty w całej Europie, bogate prywatne biblioteki i wszechstronne zainteresowania bezpośrednio przekładały się na intensywny rozwój miasta, tak samo jak rozwijana i doskonalona przez wieki strategia zachowania równowagi między integralnością a otwartością na ludzi i świat. 

Na początku 1574 roku do Gdańska przybywa wraz z rodzinami dwunastu tkaczy z niderlandzkiego miasta Eupen. Napływających z tamtych stron uchodźców gdańscy rzemieślnicy traktują jako zagrożenie dla swoich i tak niezbyt dochodowych interesów, związanych z produkcją tanich tkanin z wełny i lnu. Protestują przeciwko ich przyjęciu, ale rada miejska ma inne zdanie. Tkacze z Eupen szybko uzyskują zezwolenia na uprawianie swego rzemiosła i zaczynają robić to, co umieją najlepiej – tkaniny, jakie do tej pory sprowadzano tu wyłącznie z zagranicy. W ciągu niewielu lat Gdańsk stanie się silnym ośrodkiem sukiennictwa. W ślad za nim rozwinie się farbiarstwo i wzrośnie handlowa pozycja miasta.

Otwartość pozwala nam widzieć inaczej. W zderzeniu na pozór sprzecznych interesów zobaczyć okazję do własnego rozwoju. W konflikcie – szansę na dialog o tym, co dla nas ważne i na znajdowanie rozwiązań, które zaspokoją potrzeby wszystkich stron. W nieznanych ideach – intelektualne wyzwanie. W sobie – tysiące możliwości. A gdy czasem przestajemy tak widzieć, idźmy nad morze. Najlepiej rano.