Marzec – A jutro pan będzie?

Nerwowość klientów przyszła wraz z komunikatem o zamknięciu szkół.
– To była środa. Natychmiast pojawiła się kolejka. Ludzie kupowali ziemniaki workami – wspomina Dorota.
Normalnie sprzedawali 2–3 worki dziennie, wtedy nawet 15. Dostawca nie nadążał z dowozem. W hurtowych ilościach schodziły też jajka, cytryny, imbir i czosnek.

Dorota i Marcin Czyżewscy prowadzą stragan z warzywami i owocami przy Hali Targowej. W czasie pandemii bywało, że z 13 stoisk otwarte były tylko 2–3. Marcin nie zamknął swojego straganu nawet na jeden dzień, Dorota przez pierwsze dwa tygodnie nie opuszczała domu.
– Marcin to lekkoduch, a ja po prostu się bałam, nieustannie śledziłam wiadomości, widziałam rosnącą liczbę zachorowań – wspomina Dorota. – To było jak film science fiction, tylko na żywo.

Niektórzy klienci zniknęli na długie tygodnie. Inni przychodzili rzadziej, ale kupowali więcej, bo dla kilku domów. Bywało, że Marcin rozwoził zakupy pod wskazany adres lub kompletował zamówienie przesłane esemesem i bez zbędnej zwłoki przekazywał o określonej godzinie. Mniej było rozmów, a jeśli już były, to o koronawirusie. Niektórzy nic nie mówi, ładowali siatki i znikali.
– A jutro pan będzie? – wciąż ktoś pytał.
– W oczach ludzi widać było strach przed niewiadomą – wspomina Marcin.

W czasie najbardziej rygorystycznej izolacji domowe procedury sanitarne u Czyżewskich były wyśrubowane. Dorota z córkami nie wychodziły z domu. Marcin po powrocie z pracy zdejmował odzież, a ta od razu trafiała do pralki. Sam natychmiast brał prysznic. Siatki z zakupami czekały w kwarantannie.

Jest czerwiec, ludzie już oswoili się z epidemią.
– Dzieci nie pozwalają mi wychodzić… – opowiada starszy pan, robiąc zakupy.
Nikt już nie pyta: A będziecie jutro? Wiele osób nie nosi maseczek, nie pilnuje dystansu.
– Czujecie się bohaterami?
Marcin: – Nie, nie czuję się bohaterem.
Dorota: – A ja tak, miałam poczucie, że się poświęcam.
– Słyszeliście od klientów słowo dziękuję?
Marcin: – Zdarzało się.